Herinneringen aan Wilfried Philipp

De man had kracht. Levenskracht. En zelfs met zijn negentig jaar was die nog steeds op een aanstekelijke manier aanwezig. Onwillekeurig nam je een houding aan, werd je een beetje groter.

Waarom dat zo was, werd al snel duidelijk. "Weet je, ik ben graveur. En daarvoor geldt: om iets moois te creëren heb je kracht EN gevoel nodig. Zo hanteert een graveur tenminste zijn gereedschap. En zo ben ik ook altijd met mensen omgegaan. De besten gehaald. Goed begeleid en goed behandeld.”

In plaats van een tirade te houden over managementtheorieën, werd hij snel concreet. Hij vertelde over zijn begin als leerling-graveur, over de eerste machine, de oprichting van het bedrijf en steeds weer: over ideeën. "Weet je wat ik toen deed?", en dan kwam er weer wat nieuws. En je voelde: ook na ruim driekwart eeuw is deze man nog steeds enthousiast. Over goed werk, nieuwe technieken, knappe koppen en volhardende ontwikkelaars.

“Ben je daarmee tevreden?” was zijn meest gestelde vraag bij de wekelijkse rondgang door het bedrijf. Hij is tevreden als zijn medewerker dat is. En dat kan hij zich veroorloven, want zijn mensen staan in vuur en vlam. Je hoefde niet te vragen wie dit vuur had aangestoken als je de twinkeling in zijn ogen zag.

Het begon allemaal negentig jaar geleden in het Silezische Altvater-gebergte, de Hrubý Jeseník-bergketen van het huidige Tsjechië en het toenmalige Sudetenland. Daar bezocht de zoon van een bosarbeider van bescheiden komaf een technische school in Karlstal. Hij was al op jonge leeftijd begaan met natuurkunde en voltooide zijn opleiding tot gereedschapsmaker en graveur nog tijdens de oorlog.

Nauwelijks klaar met zijn leertijd brak een droevig hoofdstuk aan voor de jongen die net achttien en dus nog niet meerderjarig was: de uitzetting. Maar ook in West-Duitsland hoefde de graveur niet lang naar werk te zoeken. In Mindelheim, Beieren begon hij met het graveren van zegelringen, devotievoorwerpen en daarnaast ook nog diverse geweren van Amerikaanse soldaten.

Na een periode in Schwäbisch Gmünd bij een damasceerbedrijf, ging hij naar Stuttgart, waar hij zichzelf autodidactisch ontwikkelde tot staalgraveur. Vanwege deze competentie haalde het bedrijf Fischer-Metteli hem vervolgens naar Zwitserland, waar hij in de hoogste discipline van het graveren werkzaam werd: de fabricage van wijzerplaten voor hoogwaardige horloges.

De Zwabiër verhuisde echter terug naar Stuttgart om zijn eerste bedrijf op te richten. In 1956 richtte hij met slechts 500 Duitse mark zijn "Werkplaats voor vrije graveertechnieken" op in het oosten van Stuttgart, die drukplaten leverde aan drukkers.

Al snel kwam er een grotere werkplaats, waarvoor de oprichter met een lening van een vriend zijn eerste graveermachine aanschafte. In 1961 stonden er in Zuffenhausen al 3 graveermachines en vanaf 1968 in Kallenberg eerst 10, later 20 machines.

En natuurlijk groeide ook het personeelsbestand: de eenmanszaak groeide uit tot een bedrijf met drie, tien, twintig, vijfentwintig medewerkers.

"Ik heb altijd de technologie uitgebuit, maar niet de mensen", aldus Wilfried Philipp, die zijn eeuwige stelregel beschrijft. Daarom functioneerde ook de geheimhouding van de plannen van de machines, die ze allemaal zelf hadden ontwikkeld. “De besten halen en ze goed behandelen. Zo creëer je een familie die bij elkaar blijft.”

Dit team produceerde tot dan toe vooral gereedschappen voor het slaan van munten en drukplaten. “De bouw van machines is simpelweg ontstaan uit de geest van het uitvinder. We wilden beter zijn, meer kunnen dan anderen, betrouwbaarder zijn.”

Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om deze machines zelf te gaan verkopen. Maar ze sloten zich niet af voor de vraag en zo werd in 1966 de eerste machine, geheel op basis van hun eigen patent, verkocht aan graveurs.

Vanuit die geest ontwikkelde Philipp eind jaren zestig ook zijn nieuwe idee tot marktrijpheid: het bedrukken met siliconentampons. Zijn doel was om oppervlakken van elke vorm te kunnen bedrukken. En na meer dan twee jaar van ontwikkeling was het duidelijk: het werkte. Met siliconentampons konden oppervlakken van elke vorm worden bedrukt. Nu ging het nog om snelheid, kleuren en precisie. Na 5 jaar volhardend werk was het proces eindelijk in een volwassen stadium aanbeland.

In 1971, op de beursstand van KraussMaffei, kon Philipp zijn eerste siliconentampondrukmachine presenteren. De respons was overweldigend. Philipp kwam uit Düsseldorf terug met 30 bestellingen. De rest is bedrijfsgeschiedenis. Het procedé bleek een enorme sprong voorwaarts te zijn voor de kunststofindustrie. En zo groeide de "Wilfried Philipp Industriegravuranstalt" uit tot de huidige "TAMPOPRINT"-groep met zijn hoofdkantoor in Korntal-Münchingen bij Stuttgart, en met een wereldwijd verkoopnetwerk. Vandaag de dag wordt TAMPOPRINT geleid door de derde generatie.